Przebudzenie

Uwielbiam wiosnę
za nieskończony
sen z obłokami

Otwiera oczy
razem ze słońcem
na każde słowo

Podrzuca mocno
wtedy wysoko
dotykam chmury

Ogrzana słońcem
zmoczona deszczem
śnię kolorami

ŚWIT

Zatrzepotała i kwili
nie zamykaj mi okna
błękitne jak przed laty
nie dam ci dłużej pospać

Pod skarpę czy do barki
mało kto dziś pamięta
zardzewiałą historię
z resztek na samym dnie

Łopatka zamek z piasku
i herbata w butelce
parawany z ręczników
kto by tam dźwigał więcej

Raptem kilka muszelek
głos się po wodzie niesie
serce na piasku rysuję

co mnie przy życiu trzyma

Z pamiętnika

Przysiadła na chwilę babuleńka
w chustce z codziennych zmartwień
sukienka w groszki
biało czarna
pamiętam tylko jedną

Opade powieki i kruche ręce
zwinnie strugały jabłka
fartuch z głęboką kieszenią
można się było wypłakać

Raptem trzy fotografie
kilka włosów we flakoniku
i aksamitna poduszeczka
z zawsze potrzebną cerówką

DLA NIEJ

Ciepłe tchnienie słońca
na bosych stopach
jak pocałunek

pachnie snem

Trącam gałązki pnących róż
sypią się
wyczesuję palcami
szczęśliwa
aż do bólu w piersiach

Otwieram oczy
z uśmiechem
trzymając w palcach
skraj poduszki

Za oknem gołębie
postękują basem

kto to tak pięknie
o nich pisał

NO WŁAŚNIE

Jak ma podziękować
za te piękne chwile
gdy drewniany wózek
miał okienek tyle

Na poduszce w kwiatki
falbanką przykryta
o jednym myślała
by najeść do syta

Darła do pół roku
japę doniesiono
na zmianę z babunią
kołysz ją mówiono

Ten spacer po plaży
gdzie piasku nie jadła
niech no się odważy
zakręt młócki zgadła

Może nie przystoi
gdy wyrosły skrzydła
przepraszam nie boli
w żart ubrana igła

MGLISTE NAPOMKNIENIE

Zapamiętana fotografia,
która gdzieś przepadła.
Dawno słyszana melodia,
gra pod skórą.

Przeraża wąski tunel.
Brak przystanków i okien.
Niczego już nie ulepszę,
nic dobrego nie spotkam.

A niby wszystko w zasięgu ręki.

Boże.
Twój anioł przytula, gdy płaczę.
Skrzydłem odgania zwątpienie.
Przeciąga na suchą stronę,
gdzie nie byle jak, ani tak sobie.

Jestem niewdzięczna.

KOSZMARY

Słońce - szkarłatna kula, stoi nisko
na niebie. Myśli rozpierzchły się
jak chmara gołębi. Bogatsi o kolejne
oczarowanie, mijamy się jak we mgle.

Rozległy budynek. Poruszone wiatrem
firanki, mniszek na trawniku.
Nad nim kilka pracowitych pszczół,
wiejski chleb ma barwę lipcowego miodu.
Ten obraz pojawia się kolejny raz.

Wyrywam się jak przerażone dziecko, które
tęskni za schronieniem, jedynym, jakie zna.

Gdybym nie miała tak zielonych oczu,
nie zauważyłbyś mnie. Poszłabym w swoją stronę,
ze swoim krzyżem, ku swojej śmierci.

Od tamtej nocy, gdy końce palców, którymi
dotykałam twoich policzków stały się zimne
jak lód, towarzyszy mi niepewność.

KOKON

Jak Ikar
ćma

od lampy do lampy

Strach człowiekiem
na ciernie rzuca
splot przemilczeń
wokół kamieni

W pobliżu bzyka
złośliwa jesienna mucha

Obolała od pantofli
po spinkę do włosów
odprowadzam cię wzrokiem
tylko zapach zostaje na dłużej

Jak ja się kiedyś
z tego wytłumaczę